هنگام اين گاهنبار از روز اشتاد ايزد تا روز انارام ايزد از ماه مهر (ماه مهر هفتمين ماه تابستان بر طبق گاهنامه ايران باستان مي باشد) برابر با ۲۰ تا ۲۵ مهر ماه است. نام اين گاهان بار از واژه اوستايي “اياسريمه” گرفته شده است . يعني آغاز سرما، و زمان برگزاري آن در زندگي كشاورزي و دامپروري هنگامي است كه گله هاي گوسفند از چراگاه هاي تابستاني به محل زمستاني خود باز مي گردند. در باور سنتي زرتشتيان، گاهنبار اياسرم گاه هنگامي است كه خداوند گياهان را آفريده است.

اين گاهنبار نيز اكنون همانند گاهنبارهاي چهره هاي ديگر و با همان شيوه در خانه و يا تالارهاي عمومي برگزار مي شود. بطور كلي عنصر ديني اين جشن ها خواندن "جشن"  (بخوانيد Jashan) و نيايش است كه موبدان انجام مي دهند و حاضرين در جشن (Jashan) دست يكديگر را مي گيرند و همازور (بخوانيد Hamazoor) (هم پيمان، هم باور، هم انديش) مي شوند، زيرا:

پيروزي و كاميابي در يگانگي و همازوري است به ويژه در گذشته تحمل در برابر بلاياي طبيعي، خشكسالي، سيل، زلزله، طوفان و مانند آن تنها با همازوري و پشتيباني از يكديگر شدني بود. شركت در مراسم گاهنبار وظيفه ديني براي همه بود؛ هزينه آن را همه داوطلبانه و هر كس به اندازه درآمد و تواناييش مي داد ولي همه به يك اندازه در آن "هم بهره" مي شدند.

عنصر اجتماعي اين جشن ها در اين بود كه همه زرتشتيان، زن و مرد، پير و جوان و كودك، فقير و غني، ارباب و رعيت، همه يكسان در آن شركت مي كردند و در يك جا گرد مي آمدند از يك سفره و از يك غذا مي خوردند و اين امر باعث همبستگي بيشتر اجتماعي مي شد.

علاوه بر اين در پايان اين مراسم آن چه از خوردني باقي مانده بود به خانه افراد بينوا و نيازمند فرستاده مي شد و اين جزئي از "نيكوكاري و دهش" است كه در دين زرتشتي ستوده و سفارش شده است.