كاش ما انسانها نگرشمان به اطراف مثبت بود مانند نگرش يك دختر بچه پنج ساله به عروسكش. با اينكه مي دونه اون نه زبون داره، نه مي فهمه، نه احساس داره ولي هر چي عشق و محبت در وجود خودش هست، به اون ابراز مي كنه، براش لباس مي خره، غذا بهش مي ده. با عشق و علاقه بهش نگاه مي كنه، ولي ما آدمها چي با اينكه داري عقل و احساس هستيم ولي مانند يك چهار پا عمل مي كنيم. چرا بايد به معلول و معتاد نگرش بد داشته باشيم به اين فكر نكنيم اون معلوله، با اينكه دست نداره، پا نداره، ولي با حس هاي ديگر كمبود اون اعضاء را جبران مي كنه، زبان نداره با اشاره پا نداره ولي دست كه داره، هر گلي يك خار داره. هيچ انساني بدون عيب نيست. چرا ما انسانها فكر مي كنيم يك معلول حق زندگي نداره، حق ازدواج داره. به جاي اين حرفها بياييد و بياييد نگرشمان را مثبت كنيم. مثبت كنيم نه به عنوان ترحم.

حرف نباشد در عمل بايد به اين جمله برسيم كه چشمها را بايد شست جور ديگر بايد نگاه كرد.